شگفتا 

وقتی که بود نمیدیدم وقتی میخواند نمی شنیدم

وقتی دیدم که نبود وقتی شنیدم که نخواند!

چه غم انگیز است که وقتی چشمه ای سرد و زلال

در برابرت می جوشد ومی خواند و می نالد

تشنه ی آتش باشی نه آب و چشمه که خشکید

چشمه که از آن آتش که تو تشنه آن بودی بخارشد

و به هوارفت و آتش کویر را تافت ودرخود گداخت

واز زمین آتش روئید و از آسمان آتش بارید

تو تشنه ی آب گردی نه تشنه آتش و بعد :

عمری گداختن از غم نبودن کسی که تا بود از غم نبودن تو می گداخت !

دکتر علی شریعتی / کتاب کویر / صفحه 93